Έπεσε βροχή χτες βράδυ. Πολλή βροχή... Σκέπασε τα βλέματα. Τα μούσκεψε....

Φοβήθηκαν τα δάκρυα και κούρνιασαν βαθειά, εκεί στην πηγή τους. Στην άβυσσο του νου....

Μούσκεψε τους δρόμους η βροχή... ξέπλυνε τα βήματα και μαζεύτηκαν στο υπόστεγο, όλα μαζί... το ένα δίπλα στ΄άλλο...

Καινούργια πορεία θα φέρει η βροχή?  Πρωτόγνωρους ήχους? Ονειροχρώματα?

Tweet it

Ποιός είσαι επιτέλους?

Εσύ, ο χωρίς πρόσωπο?

Εσύ ο τυμπανιστής-παραγωγός των απόκοσμων ήχων? Ποιός θεωρείς ότι είσαι? Πίσω από μυριάδες πέπλα αδιαπέραστα, νιώθω την ύπαρξη σου, ακούω τους ακαθόριστους ήχους σου...

Ποιός είσαι εσύ που ξεφυσώντας την περίεργα δηλητηριώδη ανάσα σου, δεν αφήνεις την άνοιξη με τις μυρουδιές της να μας γιατρέψει?...

Όμως... ναι! ... ναι!... Είσαι ο θεός Μαμμωνάς!

Σιγά, σιγά, όσο ρωτάω και ξαναρωτάω, ξεδιαλύνονται οι ήχοι σου... τοκ... τοκ... τοκ... τοκ... ένα-ένα τα "πολύτιμα" κέρματα πέφτουν μέσα στην απέραντη τάβλα σου και την πληρούν.

Tweet it

Σήμερα μέρα Ποίησης. Σήμερα Άνοιξης μέρα!!! Θεσμικά, σήμερα είναι μια παγκόσμια μέρα χαράς.

Με ροζ και άσπρα άνθη να ερωτοτροπούν ακόμη με τις μέλισσες. Με τα χελιδόνια και τους πελαργούς ήδη να ολοκληρώνουν την εγκατάσταση τους εντός του πεδίου της ορατότητας μας, για άλλη μια χρονιά. Όλα... όλα μουρμουρίζουν κι αστιεύονται ελεύθερα. Η αυτοκράτειρα Άνοιξη -για όσους επέζησαν του χειμώνα- ήρθε ξανά, γεμάτη υποσχέσεις... Μαζί της κι όλες οι ανάσες, ο ενθουσιασμός, ο ίμερος, η ποίηση η φτιαγμένη από τα πρώτα κύτταρα του παράλογου... του αδιανόητου...

21 Μαρτίου του 2013! Όμως οι άνθρωποι? Θα το θυμηθούν? Θα υμνήσουν? Θα γιορτάσουν?

Tweet it

Σκούρο, σκουριά, σκουρίαση, σκουριές... ΣΚΟΥΡΙΕΣ

Τα μάθατε τα νέα; Χρυσός σημαίνει ...σκουριές! Εκείνος ο απίθανος ορυκτός καημός στα έγκατα της γης, που δεν μαυρίζει ποτέ, δεν σαπίζει  ποτέ, δεν τον αγγίζει  τίποτε ποτέ,  τελικά σημαίνει σκουριά.

Ψηλά στον αέρα, στα βουνά, πάνω από την θάλασσα, στα σπίτια των ανθρώπων και στις φωνές τους... σκουριά!

Τα λόγια, οι φωνές, ο θυμός, η έννοια του δίκιου, η σημασία του άδικου, σκουριά πάνω στη σκουριά... Ωσότου οι αμνοί του θεού να εκκρίνουν βουή αναμεταξύ τους. Βουή που ανοίγει γκρεμό για να τσακιστεί μέσα του η απελπισία τους. Θόλωσαν, θολώνουν τα μάτια μου

Tweet it