Placebo

Υπήρχε μία  τρέλα με τη φράση “be positive” εκεί στα 90es

(που πιθανότατα να συνεχίζεται αλλά το αγνοώ καθώς απέχω απ΄το σχετικό socializing). Υποδήλωνε την (γενική?) απαίτηση να είμαστε θετικοί απέναντι στα πράγματα, να μη μιζεριάζουμε για να μην ρίχνουμε και τους άλλους. Όταν η παρακίνηση αυτή έπεσε στα χέρια μιας ανίδεης και απροπόνητης μάζας, έγινε κλισέ και νεοtrend κίνημα υπέρ του happy smile. «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε» απαιτούσαν ποιητής και οι συν αυτώ σε ένα κλίμα χαζοχαρούμενης παράκρουσης. «be happy”, “always smile” έκλειναν τα mail της εποχής.

Η απονεύρωση της πραγματικής αισιοδοξίας  ήταν γεγονός. ΜΜΕ και μετεφηβικό κοινό χοροπηδούσαν στο ρυθμό  μιας metaprozac διάθεσης. Ξάφνου οι μετοχές των goth φίλων μου πήραν αξία. Ακόμη και η πιο απεγνωσμένη κατάθλιψη μ΄ έκανε να χαίρομαι και να κάνω προσπάθεια να καταπνίξω το χαμόγελο που αγκάλιαζε το μέσα μου. Ψάχναμε με τους δικούς μου να βρούμε στα πιο ανήλιαγα και σκοτεινά μέρη, ανθρώπους που δούλευαν την παρακμή τους με μεράκι και πρόσφεραν στους γύρω τους αφειδώς όλη την έντεχνη ψυχική τους μαυρίλα. Λίγο μετά, το όνειρο τέλειωσε καθώς αποκαλυπτόταν πως το σικέ είχε προσβάλει και τον κάτω κόσμο…

Οι άνθρωποι του μέτρου είναι αλήθεια πως δεν μου ταίριαζαν ποτέ. Τους εύρισκα άνευρους και άχρωμους για τα δικά μου γούστα. Ήταν τελικά θέμα ορμονών ή εποχής δεν έμαθα αλλά εντέλει μού ρθε και μένα μια κάποια ισορροπία και μόνοιασα με το metro. Από metropolitan  μέχρι metrosexual, με ολίγη από τζατζίκι (για να αποκτήσει μια κάποια γεύση) ζω τον τελευταίο καιρό την εποχή των παγετώνων. Η μετάγγιση της φιλοσοφίας του πολιτικά ορθού στην κοινωνική μας συμπεριφορά σε συνέργεια με το cool απολιτίκ βαφτίζουν τα zombies μιας νέας γενιάς.

Ο δρόμος από  το πηγαίο προς το στημένο είναι σπαρμένος με θετικές προθέσεις. “Ο γιατρός μου είπε να αυθυποβάλλομαι mister, comprende?” (πόση χαρά να χωρέσεις στο δήθεν;)

Comprendo φίλε μου, σαν κάτι από Placebo δηλαδή; Σαν κάτι από bitter end…

Tweet it