Μυθιστόρημα, εκδόσεις Πατάκη

Γράφει η βιβλιοκριτικός Χρυσούλα Βακιρτζή

Το 1967 το Σαν Φρανσίσκο ήταν ο παράδεισος των «παιδιών των λουλουδιών».  Αν και έχουν περάσει τρεις και  πλέον δεκαετίες, το ανέμελο πνεύμα τους κατοικεί ακόμη σ’ αυτήν την περιοχή –και όχι μόνο.Εδώ, στη διασταύρωση των δρόμων Χάιτ και Ασμπερι στο Σαν Φρανσίσκο, όπου ήταν η Μέκκα της χίπικης κουλτούρας: χιλιάδες «παιδιά των λουλουδιών» με ξέπλεκα μαλλιά και ονειροπόλο βλέμμα (και λίγη μαριχουάνα) συγκεντρώνονταν για να χαλαρώσουν και να λικνιστούν στους ψυχεδελικούς ήχους των αγαπημένων τους συγκροτημάτων.

Πώς ξεκίνησε η όλη ιστορία; Το πνεύμα των χίπις, πιο παλιά των λούμπεν, συνδύαζαν τη γραφικότητα με τη λιτότητα. Το  πιο σημαντικό, ίσως του όλου αυτού θέματος,  ήταν μια διάχυτη ανεκτικότητα στο «αδοκίμαστο, το απ' αλλού φερμένο» (Ελύτης).

Θεατρική Παράσταση Σ. Φ. Γ. Τ.
Κείμενα – διασκευή Παύλος Λεμοντζής
Γράφει η Χρυσούλα Βακιρτζή

«Η Ψυχοπαθολογία της καθημερινής Ζωής» αποτελεί τον τίτλο και το θέμα του πιο γνωστού βιβλίου του Φρόυντ. Σύμφωνα με την θεωρία του, τίποτε από όσα συμβαίνουν στη ζωή του καθενός μας, δεν είναι τυχαία. Άλλωστε ο Φρόυντ δεν πίστευε στο τυχαίο.

Όταν δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε ονόματα, πρόσωπα, γεγονότα ή τοποθεσίες, οι παραδρομές που κάνει η γλώσσα μας σε μια συζήτηση ή  γράφουμε. Έτσι, έχουμε τη δυνατότητα  να αντιληφθούμε τον πραγματικό εαυτό μας και τις ανάγκες του.

Θεατρικό έργο. Δημήτρης Κεχαϊδης – Ελένης Χαβιαρά
Γράφει η Χρυσούλα Βακιρτζή

Για να φανείς άξιος σε έναν πόλεμο πρέπει από την στιγμή που θα ενταχθείς, εκούσια ή μη,  να ξέρεις ότι θα πεθάνεις . Έτσι δεν κοιτάς να σωθείς αλλά να επιφέρεις όσα περισσότερα πλήγματα στον εχθρό . Και αν επιζήσεις , εξαρτάται από την τύχη σου και όχι από την ικανότητά σου πλέον , αυτό σταμάτησε μετά τον Α' Παγκόσμιο .

Το είπε και ο στρατηγός Patton παλιότερα: Δεν είναι καθήκον του στρατιώτη το να πεθάνει για την πατρίδα του, αλλά το να κάνει τον απέναντι του να πεθάνει για την δική του.

1. ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ : D'ANGELO BLACK MESSIAH

Δεκατέσσερα χρόνια μετά το Voodoo κι ενώ σχεδόν τον είχαμε ξεχάσει, ο D'Angelo επιστρέφει ακριβώς στην εκπνοή της χρονιάς με ένα άλμπουμ σταθμό. Το Black Messiah έχει τον αέρα των δίσκων που έρχονται, για να γράψουν ιστορία. Ο ήχος των κρουστών παραπέμπει στις Αφρικάνικες μουσικές τελετές, τα πνευστά μεταφέρουν τις αναθυμιάσεις από τα καπνισμένα jazz clubs, τα φωνητικά είναι παραμορφωμένα και συνάμα αιθέρια, τα τραγούδια μοναδικά. Δικαιολογημένα, για τον γράφοντα, αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς. Ένας δίσκος που αξιοποιεί με εξαιρετική δεξιοτεχνία τα διδάγματα του There's a riot goin' on των Sly and the Family Stone και ανοίγει νέους δρόμους καλλιτεχνικής έκφρασης

Γράφει η βιβλιοκριτικός Χρυσούλα Βακιρτζή

Από την εποχή των Νιρβάνα, Ξενόπουλου, Στρ. Τσίρκα και τα Λευκά Χαρτιά του Οδ. Ελύτη, βλέπουμε την αγωνία των δημιουργών της Τέχνης να εκφράζεται και μέσω της αρθρογραφίας για μια χώρα, την Ελλάδα μας, η οποία κλυδωνίζεται / λιμνάζει / παραπαίει πάντα στους ρυθμούς του  ύψους ή του Βάθους. Τα άρθρα τούτα, ως επί το πλείστον, σκιαγραφούσαν ή παρέπεμπαν στη σημερινή οικονομική κρίση και πτώση αξιών, κάτι που ήρθε κλιμακωτά, βαθμιαία και δεν ήταν ασφαλώς «κεραυνός εν αιθρία»

Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει με την περίφημη διάκριση ανάμεσα στη διαφθορά-διαφορά και τη διαφωρά/διαφθωρά, ένα μόλις «θ» διαφορά που έθεσε ο ακαταπόνητος και πάντοτε εμπνευσμένος Ζακ Ντεριντά.

Με απορίες θα ξεκινήσω σήμερα Γιάννη μου. Αν φτάσεις τα 34 σώος, είναι σίγουρο ότι δεν θα καταλήξεις ιστορικό πρόσωπο, κάτι μεταξύ Μ. Αλεξάνδρου και Χριστού; Ναι γερνάω. Και επειδή άρχισα να νιώθω την πίεση του χρόνου, αλλάζω τη μορφή της αλληλογραφίας μας. Μικρές προτάσεις και σχόλια σε θέματα που μου έκαναν τελευταίως εντύπωση, ώστε να μετατρέψω σε χρήμα τον χρόνο που θα εξοικονομώ. Μην φοβάσαι όμως. Όταν θα γίνω πλούσιος από αυτό το στρατηγικό σχέδιο δεν θα σε ξεχάσω.

-Τραγούδησε Μίκη ο Σάκης. Ο Μίκης Σάκη πότε;

-Προβλέπω ότι το επόμενο βήμα είναι ο Καζαντζίδης. Ώστε να γεφυρωθεί επιτέλους γενναία αυτό το χάσμα γενεών. Όταν θα τραγουδήσει και αντάρτικα θα αρχίσει η επανάσταση.

-Μην με λοξοκοιτάς. Ιστορικά η επανάσταση ξεκινάει πάντοτε από αρνητές της κοινωνικής τους τάξης. Comandande Sakis. Not bad.

Εισήγηση της ποιήτριας Χρυσούλας Βακιρτζή για την Ημέρα της Ποίησης 2015, που διοργάνωσε ο Μορφωτικός Τομέας του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας, με θέμα «Όταν η ποίηση συναντά τη μελωδία». Το κείμενο διάβασε η Βόνη Καρποζήλου, καθηγήτρια και γραμματέας του Σ.Φ.Γ.Τ. Καβάλας.

 Ημέρα ψηφοφορίας η σημερινή-αυτό το κείμενο γράφεται το πρωί της Κυριακής 25/01/2015- και σίγουρα, θέλοντας και μη θα έχεις ακούσεις κάτι από τον θόρυβο που συνηθίσαμε να ονομάζουμε πολιτική ανάλυση. Δεν με παίρνει να σε κουράσω και εγώ, οπότε θα σου διηγηθώ ένα περιστατικό που διέπλασε την προσωπική μου στάση και αντίληψη.

Πρέπει να ήμουν 5-6 χρονών. Ο Δημήτρης, ο καλύτερος φίλος της παιδικής μου ηλικίας είχε γενέθλια. Η ευρηματική μητέρα του, για να μας διασκεδάσει, διοργάνωσε παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού. Αγόρασε παιδικά βιβλία με ιστορίες και τα έκρυψε σε διάφορα μέρη του σπιτιού. Ο κανόνας ήταν finders-keepers που λεν και στην αλλοδαπή. Μετά μας μάζεψε στη μέση του σαλονιού και έδωσε το σύνθημα. Όλα τα παιδιά αρχίσαμε να ψάχνουμε τα κρυμμένα βιβλία.

Όλα; Όχι ακριβώς...

Δεν συνηθίζω να απευθύνομαι σε ανώνυμους αλλά ας κάνω μιαν εξαίρεση: Και το τονίζω! Απευθύνομαι σε έναν/μια που έφτιαξε ένα προφίλ στο fb μόνο και μόνο για να ανεβάσει αυτήν την "κωμωδία".

Σ' έναν/μία που δεν έχει καμία άλλη ανάρτηση, κανέναν φίλο τίποτα: ένα προφίλ που έγινε μόνο για να ανεβάσει αυτήν την ανακοίνωση. Θα μπορούσα λοιπόν να σε αποκαλώ χέστη που έφτιαξες ένα ψεύτικο προφίλ για να ανεβάσεις την αστήρικτη σαχλαμάρα σου, που βρωμάει εμπάθεια από χιλιόμετρα, αλλά δεν έχεις τα κότσια να το κάνεις με το όνομα σου και να υποστείς τις όποιες συνέπειες. Επειδή είναι πολύ μεγάλο όμως ας σε αποκαλώ Antonie!!

Θα αρχίσω αυτό το γράμμα κοινότυπα Γιάννη μου. Οι λαοί, όπως λένε οι μορφωμένοι, πρέπει να διαθέτουν μνήμη αν θέλουν να προκόψουν. Να θυμίσω λοιπόν με την σειρά μου, ένα όχι ιδιαίτερα παλιό σύνθημα, που λέει πως αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη.

Στις 6 Δεκεμβρίου ο Γρηγορόπουλος Αλέξανδρος δολοφονείται από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Αμέσως μετά την δολοφονία, οι αξιότιμοι δημοσιογράφοι των μεγαλύτερων μέσων πληροφόρησης μετέδιδαν κάθε είδους ανακριβείς πληροφορίες. Άλλοι είπαν ότι υπήρξε πρόκληση ακόμα και επίθεση, άλλοι ότι ο Κορκονέας δεν ήταν σε υπηρεσία (;!), άλλοι ότι η σφαίρα σίγουρα εξοστρακίστηκε, αφού δεν κανένας αστυνομικός δεν πυροβολεί πολίτες.

Δεν γνωρίζω να υπάρχει σε αυτόν τον τόπο νόμος που να δέχτηκε τόσα πολλά πυρά, να κατηγορήθηκε τόσο πολύ και με τόση ένταση και να θεωρείται εν ολίγοις η πηγή όλων των δεινών στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας. Ο λόγος για το νόμο-πλαίσιο 1268/82 «Για τη δοµή και λειτουργία των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων» ο οποίος, ρηξικέλευθος την εποχή που ψηφίστηκε και βαθιά δημοκρατικός, σημάδεψε τη ζωή της πανεπιστημιακής κοινότητας τα τελευταία 30 χρόνια. Κατηγορήθηκε, ωστόσο, από πολλούς ότι μετέφερε μέσα στα ΑΕΙ κομματικές επιρροές, και διαμόρφωσε κλίμα συναλλαγών σε διαδικασίες εκλογής συλλογικών οργάνων ή εξελίξεων μελών ΔΕΠ είτε μεταξύ φοιτητών και μελών ΔΕΠ είτε μεταξύ κρινόμενων μελών ΔΕΠ και εκλεκτορικού σώματος και εντέλει καταργήθηκε το 2011. Ενδεχομένως μέρος της κριτικής που του έχει ασκηθεί να αληθεύει.